De reis van het hart.
We zijn begonnen in Egypte, een land van onderdrukking, angst en gebondenheid. We zagen hoe God een volk uitkoos, bevrijdde, onderwees, corrigeerde en leidde.
We zijn door de woestijn gegaan, het water van de Rode Zee zien splijten, het vuur op de Sinaï aanschouwd.
En nu, aan de overkant van de Jordaan, eindigt de reis. Maar tegelijk begint iets nieuws. Want deze tocht van Israël is méér dan geschiedenis. Het is een spiegel voor onze geestelijke weg.
De slavernij van zonde.
De bevrijding door het Lam.
De doortocht door water en strijd.
De leiding van Gods Geest.
De lessen van gehoorzaamheid en vertrouwen.
De hoop op het eeuwige beloofde land.
Daarom gaf God ons Exodus, niet alleen als een verhaal, maar als een uitnodiging.
Niet om te bewonderen van een afstand, maar om erin te stappen.
Niet als toeschouwers, maar als pelgrims.
Het doel is niet Egypte te ontvluchten, maar om de HEERE te leren kennen en met Hem te leven, nu en voor altijd.
Zoals Paulus schrijft:
“Want alles wat tevoren geschreven is, is tot onze lering geschreven, opdat wij door de volharding en de vertroosting van de Schriften hoop zouden hebben.” Romeinen 15:4
Laten we dan de les van Israël ter harte nemen: vertrouw op Gods Woord, volg Jezus als jouw Mozes, weersta de verzoeking van het gouden kalf, en laat niets je afhouden van het doel: leven in het huis van de Vader.
De Nieuwe Hemel.
De Nieuwe Aarde.
Het land van vrede.
De Koning die daar op ons wacht.
Tot die dag mogen we zeggen:
“De HEERE is mijn Herder…
Ik zal in het huis van de HEERE verblijven
tot in lengte van dagen.” Psalm 23:6
Amen.