04. Oordeel en Genade - Een gewaagde klim naar het huis van God
(2 Koningen 2:23-25)
Nadat Elisa het water van Jericho door een wonder van God gezond heeft gemaakt, gaat hij op reis. De weg stijgt steil omhoog, vanuit de vlakte van Jericho, driehonderd meter onder zeeniveau, naar de hoogvlakte van het centrale bergland van Israël. Zelfs vlak bij de stad Bethel, het huis van God, moet hij nog stevig klimmen.
Wanneer hij daar aankomt, ontmoet hij een groep jongens die hem bespotten. Zij roepen hem toe: “Hé kale, vaar eens op naar de hemel!” Kennelijk was de hemelvaart van Elia algemeen bekend geworden. De vraag is alleen of men dit feit werkelijk geloofde of dat men er slechts de spot mee dreef.
Uit de houding van deze pubers blijkt dat zij via hun ouders sceptisch stonden tegenover dit wonder. De reactie van de profeet is voor ons moeilijk te begrijpen. Elisa roept de Naam van God aan en vervloekt hen. Vervolgens komen er twee berinnen uit het bos die tweeënveertig van die jongelui doden. Elisa zelf vervolgt zijn weg, alsof er niets gebeurd is, en gaat naar de berg Karmel. Wat hij daar deed wordt ons niet verteld. Daarna keert hij terug naar Jericho.
Je spot met je leven
Het bespotten van profeten en hun volgelingen is misschien wel het scherpste wapen in het arsenaal van satan. Niemand vindt het prettig om belachelijk gemaakt te worden. Dat dit juist in Bethel gebeurt, maakt het des te opvallender. Was dit niet de plaats die “huis van God” betekent? Was dit niet de plek waar Jakob de hemel geopend zag, met engelen die opstegen en neerdaalden?
Moeten wij, gelovigen die de wederkomst van Jezus verwachten, er dan niet op rekenen dat juist binnen de kerk de spot kan oplaaien over ons geloof in een bovennatuurlijk ingrijpen van God, wanneer Hij ons komt ophalen op de wolken van de hemel? Verwacht niet dat dit alleen van ongelovigen komt. U zult vaak merken dat de grootste weerstand uit de eigen kring komt. Wanneer wij dit verhaal profetisch lezen, is dat precies de waarschuwing die het ons geeft.
Tweeënveertig kinderen
Het getal wordt opvallend precies genoemd: tweeënveertig kinderen. Dat is niet zomaar. Dit getal komt vaker voor in de Bijbel, vaak in profetische verbanden die wijzen naar Jezus of Zijn volgelingen.
Jezus Zelf spreekt toch ook over tweeënveertig maanden? De vervolging in de middeleeuwen duurde eveneens tweeënveertig profetische maanden, dat wil zeggen 1260 jaar.
Kan het verhaal van Elisa en de spottende knapen dan niet vooruitwijzen naar onze tijd, waarin ook verval binnen het huis van God plaatsvindt? Wanneer wij dit profetisch verstaan, krijgt het verhaal betekenis. Anders zou het slechts een gruwelverhaal zijn dat het karakter van God in een verkeerd daglicht stelt.
Maar wat moeten wij dan denken van die twee berinnen? In de profetie staat een vrouw vaak symbool voor een kerk of geestelijke macht. Twee vrouwtjesberen zouden dus kunnen wijzen op twee geestelijke machten in de eindtijd, die hun volgelingen misleiden en zo tot geestelijke dood brengen. Welke machten dat zijn? U mag zelf nagaan welke kerken of stromingen u vandaag uitlachen om uw geloof in de wederkomst.
In Openbaring lezen wij over Babylon en Izebel, geestelijke machten die hun volgelingen op een ziekbed werpen, omdat zij zich niet willen bekeren. Wie de spot drijft met uw geloof, verraadt daarmee waar zijn wortel ligt.
De profeet in Samaria
Aan het eind van dit gedeelte lezen wij dat Elisa naar Samaria gaat, de hoofdstad van het tienstammenrijk Israël. Daar regeerde de zoon van Achab. Als een profeet zijn boodschap kracht wilde doen gelden, kon hij proberen de koning te beïnvloeden. Dat was gevaarlijk, zoals het leven van Elia duidelijk maakt. Achab en Izebel hebben herhaaldelijk geprobeerd hem te doden.
Ook wij moeten weten dat wanneer wij vandaag het evangelie verkondigen, dit niet altijd in dank zal worden afgenomen. De geest van Izebel is nog altijd actief waar ware gelovigen de boodschap van het Koninkrijk brengen.
Daarom is mijn oproep: verkondig het evangelie uit volle borst, maar doe het met wijsheid, want uw tegenstander, de duivel, slaapt niet. Hij gaat rond als een briesende leeuw, zoekende wie hij zou kunnen verslinden.
Piet Westein
P.S. Moeten wij, nu wij dit weten, in angst en beven leven? Zeker niet! Wij hebben immers de wapenrusting van God, die wij dagelijks mogen aandoen. Zolang wij die dragen zijn wij onoverwinnelijk voor de boze. Soms lijkt die wapenrusting zwaar, zoals David ervoer toen hij met Saul’s harnas tegenover Goliath stond. Maar de geestelijke wapenrusting van God past altijd, en wie die draagt kan staande blijven.