2 Sam. 2.
Nadat David en zijn leger Saul en zijn zonen geruime tijd hadden beweend, raadpleegde David God. Hij liet de priester Abjatar komen met de efod, door de Urim en de Tumim stelde hij via de priester zijn vragen. De vraag die op Davids lippen brandde was: Kunnen mijn mannen en ik ons nu weer naar ons stamgebied begeven? Het antwoord van God is bevestigend. God vertelt hem zelfs in welke stad zij zich moeten vestigen. Het zou de meest zuidelijke woestijnstad, Hebron, worden. Het was een hele opluchting voor ze het land van de Filistijnen te verlaten.
Nu koning Saul dood was is er niemand die David tegenhoudt om de macht in Israël te grijpen. Maar David wacht af op wat God voor hem in petto heeft. De stam van Juda vergadert en de leiders komen tot de conclusie om zich af te scheiden van de andere elf stammen. Zij willen niet langer geregeerd worden door het huis van Saul. Iedereen in Israël weet inmiddels immers dat David door Samuël tot koning gezalfd is? Het wordt tijd dat iemand daar eens iets aan doet.
Alle familiehoofden verzamelen zich bij David te Hebron. Dan gebeurt er iets vreemds. Men neemt David en zalft hem opnieuw tot koning. De eerste keer, was dat in opdracht van God, door middel van een door God gezonden profeet [Samuël] gebeurd. Hij was toen over heel Israël als koning gezalfd. Nu zijn het de familiehoofden van de stam Juda die hem zalven tot koning over één stam, en wel de hunne. Wij mogen ons afvragen of dat wel de bedoeling van God was? David zou zeven jaar en zes maanden in Hebron over Juda regeren.
ISBOSET KONING OVER ISRAËL
In het volgende stuk hebben wij te maken met de machtsgreep van generaal Abner [vader van licht]. Abner wilde zijn machtspositie die hij had opgebouwd onder Saul niet kwijtraken. Daarom nam hij een jongere zoon van Saul [de jongste?], Isboset, [man van schande] en zetten hem op de troon van zijn vader Saul. Abner zelf, kon zo zelf de werkelijke macht in handen houden. Isboset was veertig jaar oud toen Abner hem koning maakte.
Wij hebben nu te maken met twee koninkrijken binnen het machtsgebied van Israël. Elf stammen onder Isboset, één stam, Juda, onder David. Dat dit niet goed kon blijven gaan is voor iedereen wel duidelijk. Abner trok met het hele leger van Israël op tegen de troepen van Juda, die onder het bevel stonden van Joab [zijn vader is de Heer], de generaal van Juda. Deze twee legers ontmoeten elkaar bij de vijver van Gibeon.
VIERENTWINTIG DODEN VOOR DE LOL.
Daar stonden de beide legers, ieder aan een kant van de vijver. De generaals Abner en Joab zijn goede bekenden van elkaar, zij ontmoeten elkaar voor overleg. Abner komt met het voorstel om vierentwintig jonge helden, twaalf uit ieder leger tegen elkaar te laten strijden tot vermaak van de generaals en hun manschappen. Twaalf jonge mannen de beste die men kon vinden in beide kampen worden geselecteerd.
Als zij de strijd aanbinden gebeurt er iets opmerkelijks. Zij zijn kennelijk aan elkaar gewaagd. Zij stormen op elkaar af, grijpen elkaar bij het hoofd [baard] en steken hun zwaard in elkaars zijde. Dood storten de vierentwintig mannen ter aarde. Het beloofde schouwspel waar men zo naar had uitgekeken, was binnen enkele seconden afgelopen, dit was helemaal niet waarop men had gehoopt.
Na afloop noemde men het veld waar dit drama zich had afgespeeld Chelkad-Hassurim vertaald betekent dat: Het veld van de lange messen.
WAT MOETEN WIJ MET AL DIE MOORD EN DOODSLAG?
Ligt er in deze gebeurtenis nog een geestelijke les voor onze tijd, en hoe kunnen wij Christus herkennen in zo’n gruwelijke gebeurtenis? Laten wij eerst maar eens kijken naar de genoemde namen in dit stuk. Dat verheldert de zaak vaak in de bijbel.
Abner zijn naam springt er direct al uit, Vader van het licht, betekent dat. Wij denken natuurlijk direct aan Lucifer zijn naam betekent lichtdrager. Wij zien dat zowel Abner als Lucifer hun krachten geven aan de machten van het kwade. En dan die nieuwe koning Isboset, zijn naam betekent: Schandalige man. Ik kan mij niet voorstellen dat Saul, toen zijn zoon op de achtste dag besneden zou worden, toen hij met zijn vrouw een naam zocht voor deze zoon op die naam uitkwam. Nee, hij moet die naam tijdens zijn leven hebben verdiend door op een schandalige manier te hebben geleefd. Maar Abner trekt zich hier niets van aan. Als hij maar de macht achter de troon kan zijn.
Deze Schandalige man staat tegenover David, zijn naam betekent: Geliefde zoon. Zoals Jezus de geliefde zoon van God is en tegenover de gevallen lichtdrager satan staat, hebben wij hier te maken met David de geliefde zoon van een oude van dagen [David was de jongste zoon], die tegenover Abner staat [Vader van het licht]. Abner kiest een Schandalig man om over het volk van God te regeren.
Toen Jezus hier op aarde Zijn dienstwerk deed, was er ook een schandalige man die ten onrechte op de troon van Israël zat. Het was Herodes de kindermoordenaar. Hij die zelfs zijn eigen familie liet doden. Herodes was een Edomiet en had geen enkel recht om daar te zitten. Jezus, de afstammeling van David, zou daar hebben moeten zitten. Ook in dit geval was het een gevallen lichtdrager [Lucifer] die Herodes die plaats gegeven had om zijn plannen [de dood van de Messias] uit te voeren.
HOE STAAT HET IN ONZE TIJD?
In onze tijd en in ons land zal het niet de koning van Nederland zijn die kan dienen als antitype en vervulling van wat er toen in Israël is gebeurd. Wij moeten zoeken naar iemand die de macht heeft over de hele wereld. Hij mag misschien wel op een troon zitten, maar wij moeten die macht kunnen herkennen aan schandalige daden. Die macht moet net als Isboset een kwaadaardige macht achter zijn troon hebben die hem die wereldwijde macht geeft. Het moet een macht zijn die zegt: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Daarmee claimt hij dan de macht die Jezus toekomt. Deze macht zullen wij herkennen aan een drievoudige kroon die hij draagt. Hij zal zeggen dat hij heerst over hemel, hel en aarde.
Ik raad u aan goed te zoeken of er zo’n macht bestaat. Als u hem vindt houdt u dan verre van hem. Sluit u eerder aan bij de volgelingen van de Man van Smarten.
Piet Westein
P.S.
Dat koningschap van David schiet nog niet erg op. Hem was het koningschap over Israël beloofd, nu zit hij daar in een woestijnstad [Hebron] en regeert slechts over één stam. Die elf andere stammen hebben het op hem voorzien. Ik vraag mij af of God niet bij machte is Zijn belofte na te komen? Misschien moeten wij net als David geduld leren?