INLEIDING OP 2 SAMUËL
De opkomst van David, de strijd om het hart van Gods volk
We laten het boek 1 Samuël achter ons als een stormachtige tijd vol verwachting en teleurstelling. Saul, de koning naar het hart van het volk, is gestorven. Zijn verhaal eindigde tragisch, niet omdat hij nooit iets goeds deed, maar omdat hij weigerde het goede tot het einde toe te doen. Hij begon bij de HEERE, maar hij eindigde bij een waarzegster. En daarmee eindigt ook een tijdperk.
Nu breekt er iets nieuws aan: 2 Samuël, het boek waarin David eindelijk koning wordt. Niet omdat hij het ambt najaagt, maar omdat hij gewillig was om door lijden en verdringing heen de weg van God te gaan. Dit boek is niet alleen een koningskroniek. Het is een geestelijk document – een openbaring van het karakter van God en hoe Hij handelt met mensen die Zijn hart zoeken.
We zien in dit boek hoe David – de gezalfde van de HEERE, de herder-koning, de dichter en strijder – zijn plaats inneemt op de troon van Israël. Maar let op: de weg naar die troon is niet geplaveid met rozen. Er is strijd, rouw, verraad en diepe persoonlijke zonde. Want ook een man naar Gods hart is nog steeds een mens, en de zonde slaat zelfs in het paleis haar tenten op.
Toch is het niet het falen van David dat dit boek tekent, maar wat hij met zijn falen doet. Waar Saul zijn schuld ontkende, beleed David zijn zonde met tranen. En waar Saul zich vastklampte aan de macht, gaf David zijn kroon desnoods prijs om vrede te bewaren.
2 Samuël is daarmee een spiegel voor ons leven. Want ook wij leven in een tijd van koningsverwachting. De grote Zoon van David heeft Zijn plaats aan de rechterhand van de Vader al ingenomen, maar Zijn koningschap op aarde is nog in voorbereiding. Tot die dag worden ook wij geroepen als priesters en koningen – niet om te heersen, maar om te dienen.
In dit boek zul je herkennen hoe de Geest werkt in een gebroken wereld. Hoe de HEERE trouw blijft, ook als wij struikelen. En hoe God soms de troon opbouwt door de weg van het kruis heen. Wie oren heeft om te horen, die hore.
Piet Westein